یه وقت هایی کم میاری ، بعد میخوای هم ننویسی ، ننویسی که نمونه ، که یادش نیفتی که نبینی
اما انگار نمیشه
میبینی راضی نمیشی
میای بنویسی
دستت نمیره به نوشتنش
میگی ولش که نیست اصلا
دوباره میاد سراغت میاد تو ذهنت
وسوسه میشی
نه یه بار نه دوبار....
میای اینجا
اول یه دست میکشی به سرگوشش
میبینی محیط چقدر غریبه شده!
انگار جای من کاربا بیان نیست ...
اصلا همین دودل بودنه برای نوشتنه هم به خاطر همینه
.
درسته دیگه دلم نمیخواد فکرشو کنم ولی یه یادگاری ازشو دارم
میری میخونی ، ریز ترین اتفاقات رونوشتی !
ولی الان ؟!
نه نمیشه!
.
بااینکه باید بنویسمش ولی
#جای_من_این_جا_نیست .
یک دختر شیعه
